Column
De MSC Rifaya, de zeereus, wordt gelost in de Amaliahaven. Van het flatgebouw aan containers, duizenden, hebben de kraanconstructies al wat verdiepingen afgetakeld. Wie zich nietig wil voelen hoeft hier alleen maar wat rond te rijden over de Tweede Maasvlakte.
Spitsuur is het. Na het infarct druppen nu tientallen vertraagde schepen binnen in een paar dagen tijd. Traag kun je ze langs zien kruipen vanaf een parkeerplaatsje naast snackbar ‘het Balkon van Europa’. Het is imponerend en ijselijk tegelijk, ook omdat er geen havenarbeider te bekennen is. Onophoudelijk zijn er piepsignalen, rammelende kabels, gebonk in nagonzend staal.
De enigen die nog fysiek contact met de lading hebben zijn de sjorders: mannen die containers vastzetten of losmaken voorafgaand aan dit volledig computergestuurde spelletje Tetris. Die sjorders dreigen de huidige drukte te gebruiken om te staken voor een betere prepensioenregeling. Dat wordt afwachten, of de Goliath van de megarobotica bestand is tegen een David die het laatste handwerk neerlegt.
Maersk, Evergreen, China Shipping. Alles in deze wereld draait rond deze gekleurde stapelblokjes. Die stalen bakken van zes bij twee-en-half zijn de bouwstenen van het geglobaliseerde kapitalisme. Hoe meer er over de wereld gevaren wordt, hoe voordeliger het transport en hoe massaler er weer goederen uit Aziatische fabrieken worden ingeslagen. Online shoppen droeg bij aan de containerwedloop. Groter en voller. Inmiddels passeren hier zo’n veertigduizend containers per dag.
Het vastlopen van de Ever Given in het Suezkanaal had een schadepost: 400 miljoen dollar – per úúr! Waar zulke belangen spelen is het onvermijdelijk dat vrachtschepen de zwaarste stormen blijven trotseren.
Ik rijd terug in een kolonne van vrachtwagens waarop één zo’n container ineens reusachtig blijkt. Links een eindeloze goederentrein. Rechts wordt fanatiek gebouwd: nieuwe diepzeekades, voor nog meer containergiganten.
Bron: NRC
